دلبستگی اولیه ی میان مادر و کودک برای رشد سالم ضروری نشان داده شده است (بالبی ، 1969 ) . مجاورت فیزیکی نزدیک و دلبستگی به یک چهره ی مادرانه ی مشخص ، پیش شرط های ضروری برای برداشت های سالم از روابط شخصی در دوران کودکی و بزرگسالی است . نوزاد به حالت یکی شدن کامل و همانندسازی با مادر به عنوان پایه ای برای رشد آینده ی یک خود شخصی قوی نیازمند است . به موازات اینکه طفل نیازهایش کم تر می شود ، مادر به تدریج منافع شخصی خود را مدنظر قرار می دهد که به او اجازه می دهد مستقل باشد (وینیکات ، 1965 ) . اگر ارتباط اولیه با مادر ایمن و دوست داشتنی باشد ، نوزاد به تدریج قادر خواهد بود از آن دست بکشد ، در حالی که حمایت مهرآمیز او را به شکل یک مسئله ی درونی خوب حفظ می کند . در آن فرآیند ، بیشتر بچه های کوچک با یک ابژه گذرا سازگار می شوند ( وینیکات ، 1965 ) تا از دست دادن را راحت کند _ یک اسباب بازی یا پتوی نرم که هر زمان که کودک تشخیص دهد مادر موجودی جداست و می تواند دور شود ، به آن می چسبد( يعني در واقع درك استقلال و جايگزين براي مادر)  . اسباب بازی ای که مامان می دهد ، به طفل مضطرب اطمینان خاطر می بخشد ، آن چیزی است که جای خالی او را می گیرد و تصویر ذهنی مادر را تا بازگشت او زنده نگه می دارد . وقتی مامان می گوید : " شب بخیر " ، کودک بچه خرس را بغل می کند تا صبح که مامان دوباره ظاهر شود .
در نتیجه روابط نزديك مادر و كودك و در عين حال استقلال دادن به كودك ، در شكل گيري شخصيت و شكل گيري دلبستگي ايمن و جلوگيري از ايجاد شخصيت مضطرب از اولين قدمهاي تربيت مي باشد.